"Szybciej myśli, szybciej kojarzy, szybciej zapamiętuje" – te słowa Pawła Zarzecznego można byłoby sparafrazować pod "Forresta Gumpa": "Szybciej biega, szybciej składa broń, szybciej gra w ping-ponga". I tutaj można cytować dalej PeZeta: "Zresztą przypadek Lewandowskiego, wyrzuconego z Legii za parę piłek. Chłopca, półsieroty, który jest ogólnie, no słaby. Tam ta mama go kocha, to go wozi na jakiś klubik, który ma boisko wielkości tego pokoju i on tam sobie kopie. Potem trafia do Legii, gdzie mówią mu: «Nie nadajesz się. Za słaby jesteś. Wypadaj!»". Po co ten przydługi wstęp łączący Forresta Gumpa, Pawła Zarzecznego i Roberta Lewandowskiego? Bo film, o którym piszę, jest właśnie o takich ludziach. Zarzeczny – sierota szkolona na ślusarza staje się najlepszym publicystycznym piórem w Polsce. Lewandowski – chudy, niechciany nigdzie chłopiec z krzywymi nogami staje się najlepszym piłkarzem świata (piszę to w dzień meczu Bayern – Barcelona w Lidze Mistrzów). Przykłady można mnożyć, ale nigdy nie biorą się one z dzieciaka, którego samochodem wożono do szkoły i kupowano co miesiąc nowe buty. Nie. Można za to podać przykład Marka Hłaski, który rzucił szkołę i został kierowcą, a skończył jako najlepszy pisarz w historii Polski (już nie będę rzucał słynnej anegdoty o książce znalezionej w aucie).

Tyle wstępu przydługiego, lecz potrzebnego, żeby w pełni ująć film "Forrest Gump". Bo to bajka i nie można jej traktować dosłownie, jak wiele innych, ale mało która ma takie przesłanie. O nie poddawaniu się mimo przeciwności losu. O wierze w siebie. O marzeniach. O wielkiej sile pozytywnego i prostego myślenia. Wreszcie, o miłości. Tutaj stanę w obronie Jenny, postaci często krytykowanej za swoje fabularne działanie. Tak, odchodziła od Forresta i zgodziła się z nim być dopiero, gdy umierała. Ale spójrzcie na nią cieplejszym wzrokiem. Pomyślcie, dlaczego miała tyle kłopotów w życiu, jaki duży wpływ na nią miało dzieciństwo z ojcem, który, jak to powiedział Forrest, "był bardzo czuły, bo ciągle ją całował i obściskiwał". Myślę, że Jenny kochała tylko Forresta i nieważne było, jaki on był. Ważne było co innego. Posłużę się cytatem z mojej ulubionej książki, " W piekle lepiej być nikim":

"– Miłość jest ciężka i odpowiedzialna
– Wiem, mamo. Dlatego unikam jej przez całe życie"

To w sumie smutne love story nie mogło się dobrze skończyć. A jednak się skończyło! Przecież niezwykle bystry smyk, który pod koniec filmu rezolutnie wkracza do autobusu szkolnego to piękne, idealne wręcz skończenie historii miłosnej Jenny i Forresta. Ale przez ponad dwie godziny seansu możemy też obserwować piękną, choć trudną przyjaźń (nie mam na myśli Bubby, tylko porucznika Dana) i niezniszczalne rodzinne więzi (mama Forresta). No i oczywiście kawał amerykańskiej historii, która, chcemy czy nie chcemy, jest także historią światową (sporo zabawnych momentów, ale nie tylko). A to wszystko w świetnym wydaniu technicznym, film wciąż wspaniale ogląda się po prawie trzydziestu latach od premiery.

Miejmy w sobie więcej z Forresta Gumpa, tego lokalnego przygłupa z niedowładem kończyn. Miejmy jego optymizm, szczerość, wiarę w siebie i uwierzmy, że od nikogo nie jesteśmy gorsi. Od nikogo. A od wielu jesteśmy lepsi.

Od wielu.